Pooches & their pals: ontmoet Alan & Emily

“Alan beïnvloedt mijn werk en mijn leven in het algemeen op zoveel manieren. Door hem begrijp ik honden zoveel meer, wat me helpt bij mijn benadering van huisdierenfotografie.“

 

Hoe heb je Alain ontmoet?

We vonden Alan op de adoptiepagina van de Wild at Heart Foundation. Ze zijn een in Londen gevestigde liefdadigheidsinstelling, die helpt om Europese zwerfdieren terug naar het VK te brengen voor adoptie. Alan maakte deel uit van het ‘L puppy’ nest en heette oorspronkelijk Loco (wat veel verklaart!). Zijn moeder was een gevangen zwerfhond en beviel vervolgens in het adoptiecentrum; Ik geloof dat zijn vader nog steeds door de straten van Cyprus zwerft en een beetje een roedelleider is (dit verklaart ook veel!).

Alan was ongeveer 10 weken oud in zijn advertentie en we werden meteen verliefd op hem. Hij leek helemaal uit verhouding, met een kleine pindakop en lange konijnenoren. Een paar maanden later zat hij in het vliegtuig op weg naar huis naar ons in Leeds (waar we toen woonden). Na een lange reis, van Cyprus naar Frankrijk, Frankrijk naar Londen en vervolgens van Londen naar Leeds, ontmoetten we hem rond 5 uur ‘s ochtends bij een tankstation. Ik herinner me alleen dat hij uit het busje kwam en in mijn armen werd geklemd. We kwamen thuis en lieten hem gewoon in zijn eigen tijd de woonkamer verkennen en onderzoeken. Ik herinner me dat ik me ongelooflijk moe voelde, maar zo vol liefde 🙂

Wat heel fijn is, is dat we contact hebben met de eigenaren van de nestgenoten van Alan en dat we elkaar regelmatig spreken. We hebben elkaar een paar keer ontmoet en de honden samen zien is zo hartverwarmend. Alan en zijn broers en zussen raken zo opgewonden en spelen met elkaar zoals ik Alan nog nooit eerder met een andere hond heb zien spelen, rond zoemen met veel tuimels en rolly-pollys. En omdat Alan zo uniek is, verbaast het me een beetje als ik een andere hond zie die vrijwel identiek is aan hem! We hebben het gevoel dat we een nieuwe uitgebreide familie hebben en we zijn Alan hiervoor erg dankbaar.

Je werkt als fotograaf voor je bureau Pet Stories (we werken graag met je samen). Hoe beïnvloedt Alan jouw werk?

Het is ook zo leuk om met jou samen te werken!

Alan beïnvloedt mijn werk en mijn leven in het algemeen op zoveel manieren. Door hem begrijp ik honden zoveel meer, wat me helpt bij mijn benadering van huisdierenfotografie. Bij een shoot wacht ik op ‘the shot’ in plaats van een pose aan te moedigen. Mijn favoriete foto’s van Alan zijn de foto’s waarop ik het geluk had mijn camera bij de hand te hebben en precies op het moment dat hij iets deed dat zo typerend is voor zijn persoonlijkheid. En dat is de ware essentie van Pet Stories. Niets is geënsceneerd, ik ben gewoon een vlieg op de muur die huisdieren en hun mensen vastlegt.

Alan heeft natuurlijk ook ons ​​logo beïnvloed. Ik ben dol op zijn zijprofiel en ik denk dat het ontwerp van Abbey Withington precies goed is – ze heeft hem perfect vastgelegd en ik vind het geweldig.

Iets anders om ook te vermelden is dat Alan zo’n schare fans heeft op mijn Instagram. Telkens wanneer ik foto’s of video’s van hem deel, thuis, tijdens een wandeling, of zelfs als hij ziek is, is er zo’n uitbarsting van liefde voor hem. Het vervult me ​​met zoveel liefde en trots en ik vertel hem de hele tijd hoe geliefd en gelukkig hij is.

Wat is het leukste aan het werken met honden en katten als fotograaf?

Ik vind het geweldig dat elke fotoshoot waaraan ik werk totaal anders is dan de vorige, en dat komt vooral door de huisdieren die ik ontmoet. Ik doe dit nu al 6 jaar en ik kan eerlijk zeggen dat elk huisdier barst van zijn eigen persoonlijkheid. En het betekent dat er geen regels zijn om te volgen, ik ga gewoon mee met wat de hond, kat of zelfs konijn of cavia doet. Ik vind het ook geweldig om te zien hoe huisdieren zo’n kalmerend effect kunnen hebben op mensen. Laten we eerlijk zijn, niemand houdt er echt van om op de foto te gaan, maar huisdieren slagen erin om dat gevoel van onbehagen op te lossen. Huisdieren staan ​​centraal en er is geen onhandigheid. En mijn favoriete shoots zijn wanneer een huisdier een beetje ondeugend of brutaal is, het zorgt voor geweldige openhartige foto’s om voor altijd te koesteren. Voor mij zijn het de momenten waarop een huisdiereigenaar zal willen terugkijken en onthouden.

Hoe ziet een typische dag eruit in Alans en jouw leven?

Een typische dag bestaat eruit dat Alan uit bed (ons bed) wordt gehaald. Hij houdt van zijn comfort en ik zweer dat als ik hem een ​​tijdje niet uit bed zou slepen, hij waarschijnlijk de hele dag in zijn dekbednest zou blijven. We wonen in Sheffield, dat de bijnaam ‘Buitenstad’ heeft, dus we hebben het geluk dat we enkele van de meest spectaculaire wandelingen hebben, ongeveer 15-30 minuten van ons huis. Onze favoriete wandelingen zijn boswandelingen langs het stuwmeer. Het is mijn favoriete deel van de dag, eropuit trekken, alleen ik en mijn jongen voor onze natuurfixatie. Soms zien we geen enkele ziel en ik vind het geweldig dat we een wandeling helemaal voor onszelf krijgen.

Als ik vanuit huis werk, ben ik vaak shoot voorstellen aan het plannen, met moodboards, shotlijsten en uitzoeken welke modellen bij welke opdracht passen, of ik werk aan bewerkingen van een shoot. Terwijl ik werk, slaapt Alan op zijn kussen in mijn kantoor. Rond 15.00 uur gaat hij rechtop zitten, strekt zijn zeer lange nek uit tot zijn neus naar het plafond wijst en kijkt me aan, alsof hij klaar is om weer naar buiten te gaan. Dus misschien gaan we naar het park of gaan we een blokje om.

Als ik aan het fotograferen ben, is Alan meer dan blij om een ​​paar uur alleen te zijn en hoewel hij op zoveel manieren nerveus is, is hij nooit bang om alleen thuis te blijven. Ik zet de radio aan en hij nestelt zich, ik denk dat hij zich veilig voelt in zijn zachte bed in mijn kantoor. Sterker nog, soms denk ik dat hij er de voorkeur aan geeft alleen gelaten te worden. In de avond is het niet ongebruikelijk dat Alan naar een andere kamer gaat, zodat hij zich kan opkrullen en tot rust kan komen. Hij is een heel onafhankelijk jongetje. Mijn partner Nik heeft ook de mogelijkheid om thuis te werken, dus dat komt goed uit als ik de hele dag weg ben.

Als je Alan in drie woorden zou moeten omschrijven, wat zou dat dan zijn?

Gevoelig, avontuurlijk, schattig

Vertel ons, hoeveel foto’s heb je van Alan op je filmrol?

Laten we zeggen dat ik ruimte heb voor ongeveer 3 apps op mijn telefoon, want mijn filmrol staat op springen. Ik moet tienduizenden foto’s van hem hebben. Nog steeds niet genoeg!

Laatste vraag; wat is een grappig verhaal over Alan dat je moet weten?

Dit is zo’n goede vraag! Een van Alans dagelijkse rituelen is om naar ons slaapkamerraam te rennen, waar hij op zijn achterpoten staat, met zijn poten op de vensterbank, de straat overziend. We proberen hem hiervan te weerhouden omdat hij op zoek is naar katten. En als hij een kat ziet, wordt hij behoorlijk gestrest en territoriaal. Het is echter nogal komisch om hem vanuit het raam te zien inspecteren en we hebben hem de alias ‘Sheriff Alan’ gegeven. Als hij op zijn achterpoten staat, ziet hij eruit alsof hij een spijkerbroek draagt, omdat zijn onderste helft zo uit proportie is met zijn bovenste helft. Het maakt ons echt aan het lachen. We zullen tegen hem zeggen: ‘Kom op sheriff Alan, ga naar beneden, je hebt vandaag geen dienst’. En we hebben zijn behoefte om het raam te controleren, OCS, ‘Obsessive Cat Disorder’ genoemd.

Volg Alan & Emily

Alan’s Favorieten